TA-TA-TA-TA-TA.. - o rodzicielstwie z perspektywy taty

 

Twoje życie się zmieni…

To chyba najczęstsze słowa jakie słyszałem mówiąc znajomym, że będę miał dziecko. Chwile później pojawiało się zwykle rozwinięcie i doprecyzowanie myśli rozmówcy, niestety w większości przypadków nakreślające negatywnie najbliższą przyszłość: "wyśpij się, bo przez najbliższe lata się nie wyśpisz”, „skończyły się spotkania ze znajomymi”, „pieluchy, płacz i jeszcze raz pieluchy”, „wyjazdy to pewnie będziecie musieli odłożyć na najbliższe lata”, „dziecko w sypialni, to o dobrym seksie możesz już zapomnieć”, no i wiele innych podobnych „gratulacyjnych” haseł wypłynęło z ust moich znajomych. Co ciekawe zarówno od tych, którzy mają dzieci jak i od tych którzy nie mają..

Wygląda na to, ze rodzicielstwo nie ma zbyt pozytywnego wizerunku w naszym kraju, pewnie gdybyśmy zrobili proste badanie i zapytali 100 losowych przechodniów o skojarzenia ze słowem rodzicielstwo  w pierwszej kolejności pojawiłyby się słowa: wyrzeczenia, trud, pot i łzy.

Być może nie powinienem się głośno wypowiadać na tak poważne tematy, gdyż rodzicem jestem dopiero od 9-ciu miesięcy i ciężko będzie mi dyskutować z osobami z doświadczeniem 5-cio, 15-sto lub 20-sto letnim, lub z tymi którzy mają 5 lub 8 dzieci. Myślę jednak, że mogę się wypowiedzieć jak zmieniało się moje postrzeganie bycia rodzicem przez ostatnie półtora roku.

Radość i lęk

To chyba najkrótsza definicja emocji, jakie pojawiły się we mnie tuż po otrzymaniu informacji „będziemy mieli dziecko”. Radość, bo bardzo chciałem, aby ktoś dołączył do naszej rodziny. Lęk, bo nowe i nieznane. Radość okazać było łatwo, bo była oczekiwana przez wszystkich, z lękiem już tak prosto nie było… nie jest to zbyt popularne, aby facet czegoś się bał, szczególnie w sytuacji tak radosnej. No, a wewnętrzne i zewnętrzne blokady raczej nie pozwalały mi szukać wsparcia w żonie, po głowie chodziły mi słowa „teraz musisz być wsparciem dla żony, musisz być silny”. Z perspektywy tych kilku miesięcy widzę, ze to były pierwsze słowa, które dałem sobie wpić przez  pomocne społeczeństwo ;)

Posłuchaj młody..

Jak już mówiłem, radość była przez wszystkich oczekiwana – ale oczekiwana jak czerwona płachta przez byka – by w nią z impetem uderzyć, by opowiedzieć o wszelkich niedogodnościach jakie pojawią się za te kilka miesięcy. Gdy patrzę na okres ciąży z perspektywy czasu to wydaje mi się, że już sama moja obecność wywoływała wśród ludzi tendencję do opowiadania: o porodach (swoich, oraz swoich znajomym i znajomych znajomych), o pękniętych kroczach, o nieprzespanych nocach, pieluchach, kolkach … To był czas, gdy mój lęk przerodził się w pewnego rodzaju przerażenie, a to co jest ciekawe - radość się nie zmniejszała, a nawet rosła i zmieniała się w oczekiwanie.

A jakim będę ojcem

Kolejny etap związany był z odpowiedzią na pytanie „czy będę dobrym ojcem”. To pytanie dosyć szybko zaczęło ewoluować w inne – chyba bardziej sensowne pytanie „jakim ojcem chciałbym być”. Wydaje się, że to pytanie zostanie ze mną na długie lata – mam zamiar zadawać je sobie dosyć często i nie ustać w poszukiwaniach odpowiedzi.

Poród…i normalne życie

Chwila, gdy pierwszy raz zobaczyłem swojego syna, to taki moment życia którego nie zaponę nigdy… no, ale chwilę potem (no jeszcze pępkowe było po drodze ;) wyszliśmy do domu i zaczęło się …. normalne życie. Oczywiście trochę się pozmieniało, oczywiście bywa ciężko, ale na pewno to normalne życie nie przypomina większości historii opisanych przez „życzliwych”. Udaje nam się spotykać z przyjaciółmi nie rzadziej niż wcześniej, Jasiu uwielbia ciocie i wujków, którzy potrafią wozić go na rowerze, zainteresować brzęczącą puszką piwa czy pokazać czym różni się korą drzewa iglastego od liściastego.

Sporo też podróżujemy, rzeczywiście musimy więcej czasu poświęcić na logistykę, próbować wstrzelić wyjazd w drzemkę, no ale udało się już odwiedzić kilka miejsc w Polsce, a za chwilę zwiedzimy wspólnie Sycylię. Zapewne okaże się, ze wymarzony Istambuł to nie plan na „za 5 lat” ale już na przyszły rok.

 

Jeśli potrzebujemy wyjść na zakupy lub wyskoczyć wieczorem do miasta ze znajomymi niesłychanie pomocna okazuje się instytucja dziadków ;)

A do tego dokładają się zupełnie nowe emocje, których nie da się przeżyć z nikim innym tylko z własnym dzieckiem. Te wszystkie uśmiechy, którymi mnie wita, pierwszy siad, pierwsze raczkowanie, karmienia, kąpania… jakoś o tych wzruszających i pięknych momentach mniej słyszałem od ludzi ;)

 

 

 

To może zmierzajmy w kierunku podsumowań, bo kilku rzeczy przez te kilka miesięcy nauczyłem się na własnej skórze:

Nie warto brać wszystkiego samemu na klatę

Myślę, że dzisiaj jestem w stanie dzielić się z żoną obawami, lękami i strachami – korona mężczyzny nie spada mi z głowy. Wydaje się, ze dzięki temu jesteśmy sobie jeszcze bliżsi, a ja nie kumuluję w sobie tych wszystkich złych emocji.

Nie koniecznie ludzie mądrze prawią

Tutaj mam dwa ciekawe dla mnie spostrzeżenia – wydawało mi się, ze zwykle zdanie innych „obcych” ludzi mało mnie obchodzi – że mam swój światopogląd. W tym przypadku widzę ewidentnie, że dałem sobie nawtykać do głowy różnych strachów. No i drugie – zastanawiam się jak to jest, ze gdy ludzie mówią o swoich dzieciach, to zwykle opowiadają jakie to wspaniałe jest rodzicielstwo, a gdy doradzają innym jak to będzie to wyrzucają z siebie dużo frustracji.

Jak masz plan do dasz radę

Sporo rozmawialiśmy z żoną o tym jakimi chcemy być rodzicami, jakie wartości chcemy przekazywać dzieciom. W pewnym momencie stworzyliśmy tzw. „misję rodziny” - kilka punktów opisujących wartości rodziny, które chcemy rozwijać i przekazywać dalej. Tego typu wskazówka od samego początku pomagała nam podejmować różnego rodzaju decyzje i podążać w pewnym wybranym kierunku.

No i najważniejsze – z dzieckiem jest super, nawet jak jest ciężko to też jest fajnie :)

 

 

***

 

Tatusiowie - a jaka jest wasza perspektywa? :)